Waar is hier de nooduitgang. Het is weer zo'n dag, niet swingend, tempoloos, fantasieloos, ongeïnspireerd, feilloos. Het regent natte sneeuw en hagelt al de hele dag. Dan weer weergaloos, eindeloos, zouteloos, plichtmatig. Even de zon door de grijze wolken en dan begint het weer opnieuw. Bah, bah en nog eens bah. Waar is hier de nooduitgang. Dokter ik ben zo moe. Ach, als ik ween. Wat houdt mij op de been. Als ik van de liefde zou moeten leven. Dan was ik nooit alleen. Tja...Ik ga maar een beetje dagdromen. Dat ik in Amsterdam op een zonnige dag door de stad loop. Lekker langs de grachten, dan de Jordaan in. Waar ik de klokken van de Westerkerk hoor. Een vertrouwd vredig geluid. Om dan uiteindelijk te gaan zitten op een terras. Een beetje voor mij uit staren en naar mensen kijken zoals u en ik. Gewoon niets doen, even helemaal niets. En ook geen corona crisis of andere crisis, waar ik toch niets aan kan doen. Even genieten en opgaan in het moment. Maar ja, ik kijk naar buiten dan zie ik dat het natte sneeuw regent en af en toe hagelt. De wind huilt en giert om het huis. Als de droom niet klopt met de werkelijkheid, blijkt de droom niet waar.